1 jaar...

1 jaar geleden is het al, dat mama stierf... 

Hoe snel kan een jaar voorbij gaan... Het grootste deel is eigenlijk wat aan me voorbij gegaan precies, door het rouwen en tegelijk de drukte met de kindjes. Sinds kort kan ik zeggen dat de constante krop in mijn keel er niet meer is... Als ik aan mama denk is ze onmiddellijk en net zo fel als in het begin, terug, maar constant is ze er niet meer. 

Maar op de verjaardag van mama haar sterfdag was de pijn er weer, van 's morgens tot 's avonds. En ieder moment dat ik net werd afgeleid heb ik gehuild. Wat mis ik mama toch! 

Die 7e zijn we 's avonds samen gekomen met de familie. Eerst onder ons, wat gegeten, en dan de nonkels en tantes van mama en papa hun kant. Het was vreemd, omdat er niet over mama gepraat werd, terwijl het toch een soort van "herdenking" was. Kwam het door Els haar aanwezigheid misschien? Ik heb toch geprobeerd om over mama te babbelen, maar er werd door niemand echt op ingepikt. En dat doet me wel pijn achteraf! Dit hadden we beter moeten doen, met een tekstje en een liedje van de viering. En misschien ook zonder Els? Of misschien ook niet? Ze is nu deel van papa zijn leven, en heeft ook een stukje in papa zijn rouwproces "geholpen" doordat ze een lotgenoot is. 

Langs de andere kant vond ik het ook fijn om de hele familie nog eens thuis te hebben. Toen mama ziek was waren ze allemaal zo vaak thuis, dus dat deed me ook onmiddellijk denken aan de moeilijke periode van een jaar geleden, en aan hoeveel steun we aan elkaar hadden. 

Het is vreemd hoe het allemaal gelopen is, dat jaar... En hoe het leven veranderd is. En hoe we het allemaal nog steeds een plaats proberen te geven en steun te vinden op onze eigen manier. 

Een ding is zeker, de pijn blijft en het grote lege gat dat mama achterliet op de dag dat ze stierf zal nooit weggaan, voor niemand van ons...