13 maart 2018

Vandaag een dag zoals een andere, in een wereld die maar gewoon door draait. Maar voor mij staat de wereld nog steeds stil... 

Dat zal misschien raar zijn voor sommigen, want ja "het leven gaat verder". En het leven gaat ook verder, ook hier, met de kindjes enzo... maar toch staat het voor mij ook nog steeds stil... 

Minstens een jaar duurt het, het rouwproces... En soms, heel soms dan denk ik, "ik ben er door", maar ik ben er helemaal nog niet door! Ik zit er nog steeds middenin... En momenteel zit ik in de "fase" dat ik moet vast stellen dat het echt definitief is. Ze komt nooit meer terug... 

Het is zoals mijn psycholoog gisteren zei, ik zou inderdaad 10 jaar van mijn leven geven om mama terug bij me te hebben, al is het maar voor een uurtje... maar ze zal nooit meer terug komen. 

Dat maakt het leven voor mij op dit moment nog steeds zo moeilijk en zwaar. En zo eenzaam. 

Rouwen is zo ontzettend eenzaam! Niemand anders weet hoe je je echt voelt. Er zijn er een paar die het ongeveer weten, helaas. Mijn papa, mijn broers, ... maar toch is het voor ieder van ons nog dat tikkeltje anders. En dat maakt het zo eenzaam. 

Bovendien is er zo weinig plaats voor andere gevoelens en emoties. En dat maakt dat het dikwijls, met de hele naaste omgeving botst... Er is nog wat plaats voor heel veel liefde voor mijn kindjes. Maar, voor mijn man, mijn beste vriend, is houden van sowieso iets dat vast staat, maar voor de liefde/verliefdheid is momenteel "geen plaats". Dat is waarschijnlijk moeilijk te begrijpen, maar op dit moment slorpt de allesoverheersende pijn en het verdriet me volledig op en dat kost zoveel energie dat ik weinig tot geen energie heb voor andere emoties. 

Hij staat helaas ook het dichtst bij me, en daarmee dat hij het waarschijnlijk ook wat vaker te verduren krijgt. Maar doordat hij me ergens, en dat is natuurlijk ook logisch, niet begrijpt en niet snapt dat ik nog steeds zoveel verdriet heb, en me daar eigenlijk niet in steunt, botst het nog wat harder op het moment. 

Maar ja, ik moet hem maar gewoon laten doen volgens de psycholoog en nu vooral naar mezelf kijken... Ik moet hier echt de tijd voor nemen en me mezelf ook de tijd gunnen. 

Het is de krop in de keel, die zich vlak onder je bevindt, maar toch heel je lichaam inneemt. En het is een constante, allesovereersend, energievretende pijn. Die er constant is, maar momenteel toch ook weer piekt door het besef dat het nu echt definitief is. En het is toch zo ontzettend eenzaam. 

Ik voel me momenteel, hierin, zo alleen... 

" Als jij er niet meer bent, 

hoe gaat het dan met mij. 

Raakt dat ooit gewend, 

beloof me, blijf dichtbij"