18 februari 2018

19-02-2018

Gisteren hebben we Mil zijn eerste verjaardag gevierd. 

Alweer een feestje en leuke dag dat mama moet missen... 

Wat zou ze er toch graag bij zijn geweest, en hoe ontzettend graag hadden we haar erbij gehad! We hebben haar zo ontzettend hard gemist erbij! 

Er zijn wat traantjes gevloeid ja... Vooral ook bij papa dan. Ikzelf had het iets gemakkelijker... Ik ervaar de "grote mismomenten" als moeilijk, maar niet zo moeilijk als sommige kleinere andere momenten... Op de grote momenten zijn er zoveel andere mooie mensen rond me, die me onbewust op die momenten steun en kracht geven, en van wie ik zoveel liefde krijg... 

Maar het zijn de kleinere momenten die het moeilijkste zijn. Bijv als een van de kindjes ziek is, hoe vaak heb ik al niet de telefoon gepakt om haar te bellen om raad, maar dat dan net zo snel het besef komt dat dat niet meer gaat... 

Of als ik in mijn eentje naar het winkeltje ga waar we altijd samen naar toe gingen, en ik in het pashokje sta en haar oprechte mening over een kledingstuk zo hard mis... 

Of zoals ik gisterenavond in bed lag en besefte dat we een jaar geleden op de 18e februari de babyshower van Mil hadden, en mama er toen nog bij was en ze in haar "goede periode" was... 

Zo lang is dat toch allemaal niet geleden en toch moeten we haar al een half jaar lang missen... 

Het besef dat ze echt helemaal niet meer zal terug komen overvalt me op die momenten keihard, en dan slaat het verdriet ook weer even hard toe... 


© 2017 Nele Theunissen. Alle rechten voorbehouden.
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin