20 februari 2017

Exact 10 maanden geleden werd ons kleine mannetje Mil geboren. 3 weken te vroeg, maar dat was geen verrassing, aangezien Noé ook 2 weken vroeger dan de uitgerekende datum geboren is. En, waarschijnlijk zaten de omstandigheden van die periode er ook voor iets tussen... 

Daar stond ik dan, in het midden van de keuken, met Noé op de arm, toen mijn water brak... Papa wakker maken, oma bellen, nog even relax een doucheke pakken, en dan richting het ziekenhuis. En, enkele uren later, om 10.12u was hij er dan. Ons prachtig kereltje! 

Meer dan welkom, zo'n klein hoopje geluk in zo'n moeilijke tijd. Maar, de zachte roze wolk die er bij Noé was, was veel minder roze... Natuurlijk was het ook wel een prachtige tijd, met een flinke knappe baby, een trotse grote zus, en een compleet gezinnetje. Maar het werd toch allemaal wat overschaduwd door mama die ziek was en daardoor niet de moeke kon zijn die ze altijd al was... Zo maar binnen springen wanneer ze zin had, wat helpen waar ze kon, op Noé passen, ... Ze kon niet auto rijden en was nog aan het herstellen van de chemo. Ze probeerde zo veel mogelijk te komen en zo veel mogelijk te genieten maar toch werd het altijd maar overschaduwd door de kanker. Ik herinner me nog een moment in het ziekenhuis, waarbij dat ze Mil bijna liet vallen toen ze hem door gaf, door de neuropathiën en verzwakking als gevolg van die stomme chemo.  

Ondertussen is Mil al 10 maanden en mama al bijna 4 maanden gestorven... Wat gaat het zo snel, en wat heeft ze toch zo weinig kunnen genieten van haar derde kleinkind. Ze zou zo fier zijn op haar kleinste oogappel! Hoe goed hij het doet en hoe snel hij vooruit gaat en wat hij al kan. Zo een trotse moeke...