25 februari 2018

Hier zit ik dan met tranen in de ogen achter mijn scherm, na een zalig deugddoende vakantie... 

Het was echt wel een heel fijne vakantie met de "Theuniskes" in Schluchsee, Zwarte Woud. We hebben genoten van de sneeuw, elkaar, gezelligheid, familie, ... Even weg van de alledaagse drukte, de drukte op het werk. Maar, ook even allemaal samen zijn na het vreselijke jaar dat we achter de rug hebben. 

En, dat is uiteraard de reden dat ik nu weer helemaal niet zo goed in mijn vel zit. 

Ik denk dat we toch wel allemaal het grote gemis gevoelt hebben. Mama was het hart van onze familie, en dat is er nu niet meer en laat zo'n ontzettend grote leegte achter. Constant, maar op deze momenten nog het meest. 

En papa die zo hard zijn best doet, maar toch ook echt wat verloren loopt, ook op vakantie... En, dat doet ook echt pijn om te zien. Ondanks dat hij wat ziekjes was zal hij er toch ook echt wel van genoten hebben, en zal het voor hem ook wel even weg zijn van alles, van het lege huis enzo. 

Het voelde voor mezelf ook aan als "samen met elkaar nieuwe herinneringen maken", nieuwe herinneringen in deze nieuwe situatie. 

We hebben er al zo mooie samen! 

Ik heb vandaag ook constant gedacht aan de laatste vakantie met mama erbij. Dat was ook een skivakantie. Het moment dat ze Ben ging vertellen over de tumor. Het moment dat we nog even samen konden genieten voor ze aan haar moedige strijd tegen kanker begon. Het moment dat we allemaal nog geen idee hadden dat ze anderhalf jaar later zou sterven eraan. 

Het moment dat ze nog echt de oude was, en "goed" was. Ze heeft later ook nog goede en fitte momenten gehad, en het heeft natuurlijk wel even geduurd voor ze echt niet meer fit was. Maar na die vakantie, en vanaf haar operatie was mama niet meer de mama die ze vroeger was, die ze op die vakantie was, en die ze eigenlijk ook nooit meer echt terug is geweest...