7 april 2017
Een jaar geleden had mama haar "goede periode"...
Een periode waarin ze "niet ziek was", geen chemokuren, geen ziekenhuis, ...
Een periode waarbij mama, ik geloof zelfs meerdere, positieve scan-resultaten kreeg, waarop te zien was dat kanker niet meer groeide, of weg was...
Een periode waarin we allemaal dachten dat het voorbij was, en het allemaal wel goed zou komen...
Toen wisten we nog niet dat het nooit meer goed zou komen.
Toen had ik nooit kunnen denken dat ik nu een ring rond mijn vinger draag, met as van mama in verwerkt.
Toen hadden we weer leuke momenten samen, en deden we de dingen zoals we ze voorheen deden. Samen shoppen, koffietje drinken, gewoon buurten, met Moeke en tante Suzy gaan winkelen, ... Mama was wel niet 100% de oude. De ziekte had zowel fysiek als emotioneel haar sporen nagelaten.
Zo kon ze moeilijk nog lange afstanden wandelen, en na langere actievere periodes was het ook weer hoog tijd voor rust. Ze kon en mocht ook niet meer auto rijden, en door de neuropathieën waren simpele handelingen, zoals kleren aandoen, haar broek dicht ritsen, schrijven, zo moeilijk. Bovendien had ze ook vaak last van duizeligheid en evenwichtsstoornissen.
En buiten het fysieke had de ziekte haar natuurlijk ook mentaal en emotioneel gekraakt. Mijn eens zo slimme en gevatte mama was dat helemaal niet meer, en was dikwijls zo wat "verdoofd". Soms leek het alsof de chemo ook hersencellen had kapotgemaakt, maar ik denk dat dat ook is omdat je hersenen op "vechtmodus" staan, en er daardoor andere modussen uitgeschakeld zijn.
Ik voelde ook aan haar dat ze het dikwijls heel moeilijk had, maar dat ze het allemaal alleen wilde verwerken en een soort van muurtje rond haar had gebouwd. Ik voelde dikwijls de enorme last die ze met zich mee droeg. Maar omdat ze het allemaal altijd positiever voorstelde, en niemand wilde belasten is het ook iets waar we nooit echt over hebben kunnen babbelen. Of, een verdriet dat we nooit echt hebben kunnen delen...
Ik koester die periode wel zo ontzettend hard. Het is een van de momenten die ik me het best herinner. En het is ook een periode waarin ik voor de laatste keer mijn echte mama bij me had, mijn mama zoals ze was... Mijn beste vriendin, mijn maatje, mijn steun, mijn shop-maatje, ... gewoon, mijn mama...
