7 februari 2018

Ze zeggen dat je bij me blijft 

Voor altijd, diep in mij... 

Dat er 's nachts een ster zal stralen, 

en dat sterretje dat ben jij... 

Maar het maakt me zo geen donder uit, 

wat iedereen ook zegt... 

Ik wil je niet heel diep in mij, 

ik wil je in het echt... 

Vandaag is het al een half jaar geleden dat mama overleden is... 

Het half jaar is omgevlogen, en toch is de tijd voor mij blijven stil staan. Het voelt alsof het gisteren was, die vreselijke dag, en die vreselijke weken en maanden eraan voorafgaand... Al dat vechten, al die pijn... 

Ik voel me zelf al iets beter ondertussen. Niet dat de pijn minder fel is, maar het voelt allemaal wat stabieler, rustiger aan. Maar er gaat geen dag, geen moment voorbij dat ik niet aan mama denk. En plots overvalt mij het verdriet en die immense pijn en leegte. Dat zal nooit weg gaan, maar dat moet ook helemaal niet... Want het is nu een stukje van mij, het stukje dat mama is in mij... Een stukje dat zo mooi en warm is, maar tegelijkertijd ook zoveel pijn doet...