14 juni 2017
10 maanden geleden is het al, dat mama stierf...
En een jaar geleden stonden we aan de start van wat de zwaarste en moeilijkste periode van mijn leven is...
Een van de kindjes was ziek geworden in het weekend, waardoor ik naar de huisartsenwachtpost moest, waar ik terecht kwam bij mijn vroegere huisarts, maar ook mama haar huisdokter. Ik vroeg haar hoe het nu echt met mama was en ze zei met dat het stilaan echt tijd was dat ik eens met mama haar oncoloog ging babbelen...
En dus, ging ik op 14 juni met mama en papa mee op consultatie bij dokter Mebis in Hasselt. Hij vertelde wat ik diep vanbinnen al wist en voelde, maar nu werd het echt uitgesproken, ook tussen mama en mij.
" Bijnierschorskanker is een zeer agressieve en zeldzame kanker en ik heb van begin af aan tegen je mama gezegd dat deze kanker niet te genezen is, enkel te rekken dmv chemo en medicatie. Ondertussen zijn we al meer dan een jaar verder en is je mama er nog steeds, iets dat ikzelf nooit verwacht had.
Ondanks de bijwerkingen van de chemo is deze toedienen nog altijd beter dan de ziekte te laten woekeren. Dat je mama er zo ziek van is is een teken dat het ook zijn werk doet op de kanker, maar vanaf het moment dat de chemo meer kwaad dan goed doet geven we het ook aan..."
Eindelijk wist ik dus echt om welke kanker het ging, en wat mama haar prognose was. En dat het zo snel kon gaan, heeft me er toe aangezet om de touwtjes toch wat meer in handen te nemen. Daarom dat ik de broers ook correct heb ingelicht samen met mama en papa. Want het zou wel eens snel kunnen gaan...
We hadden nooit kunnen denken dat ze 2 maanden later al zou sterven...
Kort daarop heeft ze nog een lange periode in het ziekenhuis gelegen met slechte bloedwaardes. Chemo heeft ze niet meer gehad, haar lichaam kon het niet meer aan en raakte niet meer hersteld. 4 juli is ze dan ook naar huis gekomen. We wilden haar dicht bij ons in haar eigen vertrouwde omgeving.
En wat volgde was een maand vol van emoties, verdriet, pijn, beslissingen nemen, bezoek, dokter, Pallion, ... En toekijken hoe mama steeds meer af zag, minder mobiel werd, minder alert en uiteindelijk weg zakte en uit onze handen gleed...
Het leven gaat door en ik raak er niet aan gewend dat iedereen gewoon praat en lacht terwijl jij niet meer bij me bent (Eva&Lies)
