Andere mama's... 

Enkele weken geleden verscheen een van mijn blogposts op de website en facebookpagina van Mama Baas, en gisteren een tweede postje. 

Ik ben wat overweldigd door de vele reacties van mama's die hetzelfde hebben meegemaakt en die zich hetzelfde voelen en had eigenlijk niet gedacht dat het toch wel wat impact op mezelf zou hebben... 

Het doet me ook verdriet om te zien dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, dat er zo vele anderen zijn die geconfronteerd worden met het kankermonster. 

En, vooral dan mama's... 

Vrouwen die eigenlijk sterk zouden moeten zijn omdat ze nu zelf mama zijn, maar die eigenlijk nog zoveel nood hebben aan hun eigen mama. 

Vrouwen die, eens ze zelf een kind op de wereld gezet hebben, precies maar "hun plan moeten trekken", want ja, ze zijn nu toch zelf mama en verantwoordelijk voor je eigen kleine "vlees-en-bloedje", maar die toch echt af en toe toch ook terug dat eigen vlees-en-bloedje willen zijn.

Supervrouwen, die af en toe toch ook nog een vleugje superkrachten kunnen gebruiken van hun eigen moeders... 

Maar eigenlijk wist ik dat al... dat er zovele anderen zijn. Ik wist het telkens als ik op de afdeling oncologie in het ziekenhuis kwam en zag dat die weer helemaal vol lag... 

Of klanten die het bidprentje van mama op mijn bureau zien staan en naar aanleiding daarvan hun eigen verhaal vertellen... 

Of een van mijn bazen, wiens vrouw hervallen is aan borstkanker en nu weer een moedige en stevige strijd moet leveren om haar leven te verlengen, want genezen kan helaas niet meer. Iemand met dezelfde leeftijd als mama, met kinderen van mijn leeftijd en kleinkinderen die even oud zijn als die van ons... 

Of mijn collega, wiens mama enkele jaren geleden ook gestorven is aan die rotziekte... 

Maar het doet me ook wel "deugd" om te lezen dat ik niet de enige ben, dat er andere mama's zijn die zich herkennen in mijn verhaal. 

En deugd is het foute woord, maar het is zoals de psycholoog al eens zei: Het is inderdaad niet eerlijk dat er zovelen zijn, maar langs de andere kant zou het pas echt oneerlijk zijn als jij de enige was die dit moest meemaken. 

Dus bedankt mama's :) 

Bedankt voor reacties zoals "Ik dacht dat verdriet & gemis slijt... Maar je leert er gewoon mee leven..." of "Op enkele kleine details na, alsof ik dit zelf zou geschreven hebben..." 

Bedankt dat het niet vreemd is om af en toe helemaal geen sterke mama te zijn... 

Mijn mama was zo'n mooie ziel, dus het kan gewoon niet dat die ziel verdwenen is... Daarom geloof ik er zelf keihard in dat onze mama's ergens op ons neerkijken, of met ons meestappen door ons leven, en zien dat we het goed doen :) 

Note to self: Nu toch echt maar eens een afspraak maken bij de oncoloog van mama... Ik wil weten of ik erfelijk belast ben met, of een verhoogd risico heb op en of andere kanker. Dan wil ik het graag tijdig weten en, in tegenstelling tot mijn eigen mama, de kans krijgen om hiertegen te vechten, zodat mijn kinderen niet moeten meemaken wat wij hebben meegemaakt, en moeten voelen wat ik nu voel...